Dersimizi aldık mı?

Uzun süredir bu satırlardan sizlere her hafta engelli dünyasının sorunlarını ve sorunları aşma yolunda atılan adımları aktararak farkındalık çalışmalarına katkı yapmaya çalışıyorum. Toplumun tüm kesimlerinin hayatını alt üst eden bir yılı geride bıraktık. Umut ediyorum ki aldığımız dersleri, normal hayatımıza geçtiğimizde unutmadan ve hatta üstüne bir şeyler katarak uygulayabiliriz.

Bu süreç, özünde engellilerin yaşadıklarını anlamak için dezavantajlı olmayan kişilere empati yapma fırsatı sundu. Dışarı çıkmak isteyip de çıkamayan, ulaşım araçlarını kullanmak isteyip kullanamayan, yanlarında refakatçi ya da ebeveynleri olmadan çıkamayanlar birazcık da olsa empati yapmış olsalar engellilerin her gün karşılarına çıkan kabus gibi engellerin nasıl etkiler bıraktığını anlaşmış olurlar...

Bugün bir milyardan fazla insanın, dünya nüfusunun yaklaşık yüzde 15'inin bir tür engellilik ile yaşadığını unutmayalım. Engellilik oranı, geçmiş yıllara nazaran giderek artmaktadır. Duyarlı olmak gerçekten lafta kalmamalı ama ne yazık ki 2020'de de bir önceki yıllarda olduğu gibi sınıfta kaldık. Gönüllere dokunan, hayatı gerçek manada kolaylaştıran uygulamalar elbette var. Gelişmelere karşı da gözlerimizi-kulaklarımızı kapatamayız. Tekdüze felaket tellalığı yapmak değil amacım. Ancak kat edilmesi gereken o kadar çok yol var ki!

Küresel salgının damga vurduğu 2020'de de tıpkı önceki yıllarda olduğu gibi, engellilere yönelik yetersiz politikalar ve standartlar, olumsuz tavırlar, inançlar ve önyargılar; eğitim, istihdam, sağlık ve sosyal katılım konularında engellerin birçoğu varlığını sürdürdü ve hatta kökleşti. Ülkemizdeki engelliler özellikle sağlık, rehabilitasyon, destek ve yardım hizmetlerindeki eksiklikler nedeniyle hayatın acımasız yüzüyle 2020'de olduğu gibi 2021'de de karşı karşıya kalacak görünüyor.

GÖZÜMÜZ TBMM'DE...

Hizmetlerin kötü yönetilmesi, yetersiz ve niteliksiz personel nedeniyle engellierin hizmetlere erişilebilirliği maalesef asgari seviyede bile sağlanamamaktadır. Bunun arka planındaki en önemli etken ise yetersiz bütçelerdir. Bütçenin yetersiz olmasına niteliksiz ve motive olmamış yöneticileri eklediğinizde idare edilemeyen bir tabloyla karşı karşıya kaldığımızı görürsünüz.

Geçen yıl birçok kamusal alan ve binaların yanı sıra ulaşım ağları ve bilgi edinme sistemlerine engellilerin sorunsuz erişimi mümkün oldu mu? Ne yazık ki hayır! Peki bu yıl bu kötü gidişatın değişmesi mümkün mü? Heves kırmak istemem ama değişebilecek gibi görünmüyor. Tek umudum, zorlu pandemi sürecinin öğrettiklerinin gerçek manada özümsenmesinin bazı şeyleri değiştirmesi...

Engellilerin iş arama konusunda cesaretleri kırılmış durumda. Keza ulaşım engellierini aşmakta zorlanmaları nedeniyle sağlık hizmetlerinden de yeterli kadar yaralanamamaktadırlar. Umut edelim ki bu sıkıntılar, yeni yıl motivasyonu ile tamamen gündemden kalkar.

2021'den beklentilerimizi özetleyecek olursak... Engelleri yok edecek koşulların sağlanması, rehabilitasyon ve destek hizmetlerinin Avrupa standartlarında yapılması, istihdamda kota artışı, sosyal korumanın yeterli seviyede gerçekleştirilmesi, engellilerin tamamını içeren programların hayata geçmesi ve tüm engellerin kalkmasına yönelik sert yaptırımlar da içeren bir yasal düzenlemenin TBMM'den geçerek kanunlaşmasını bekliyoruz. Bu konuda bizler iktidarı olsun muhalefeti olsun partilere, sivil toplum örgütlerine tüm benliğimizle yardımcı olmaya hazırız. Aslında temel olan fırsat eşitliğinin sağlanması bütün sorunları çözecektir.

Yeni yılın tüm insanlığa sağlık, huzur ve mutluluk getirmesi temennisine ben de katılıyor ve ekliyorum: 2021, tüm alanlarda engellilerin erişilebilirlik ve ulaşılabilirlik sorunlarına kökten çözümlerin bulunduğu ve o çözümlerin, dosyalarda çürümeye mahkum edilmeyip hayata geçirildiği bir yıl olsun.