Onlar da çocuk!

Türkiye İstatistik Kurumu'na göre ülkemizde 3-17 yaş aralığında 422 bin engeli olan çocuk var. Neredeyse yarım milyon! Bu çocuklar, toplumsal yaşama etkin biçimde katılamıyor. Uzun süredir bu yazıyı kaleme almayı planlıyordum ama nasip, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'naymış.

Pandemi nedeniyle yine coşkumuz içimize hapsoldu bu 23 Nisan'da da... Çocukluğumuzda stadyumlarda düzenlenen o muhteşem törenleri anarken derin bir nefes alıp geçmişi yâd ediyoruz. Öyle görünüyor ki bu pandemi illeti hayatımızdan çıkmadığı sürece bırakın stadyumlardakileri, okullarda düzenlenen kutlamaları bile özleyeceğiz sanırım. Umarım bu kötü senaryo gerçeğe dönüşmez.

Değerli okurlarım böylesine milli şuur açısından tarihi önemdeki bir günü çocuklara bayram olarak armağan eden Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk'e şükran ve minnet duygularımı arz ettikten sonra can alıcı konumuza geçmek istiyorum.

Bugün engelli çocuklarımızın özellikle eğitim ve sosyal hayata katılım noktasında çok ciddi sıkıntıları var. Engeli olan çocukların topluma ve eğitim sistemine daha etkin şekilde katılımı için Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı, Engelli ve Yaşlı Hizmetleri Genel Müdürlüğü'ne çok büyük görevler düşüyor. Devletin bu konuda öncülük etmesi, çok ama çok önemli.

Çok iyi biliyoruz ki engeli olan çocuklarımızın eğitime erişimini sağlamak için okullarda gerekli tüm fiziksel düzenlemeler, eksiksiz yapılmalı. Ulaşılabilir taşıma sistemi de hem eğitim hem de sosyal hayata katılım açısından şart. Keza müfredat da engelli çocukları gözetecek şekilde yeniden gözden geçirilmeli. Engelliler için özel kitap, malzeme ve oyuncaklar ile eğitim kurumlarının donatılması da gerekiyor.

Asıl önemli olan nokta da engeli olan ya da olmayan tüm çocukların bir arada yaşayabilmesinin sağlanmasıdır. Buraya özellikle dikkatinizi çekmek istiyorum. Neden mi? Ancak bir araya gelirsek birbirimizi tamamlarız. Bu alanda sunulacak her destek, engellerin aşılması yolunda çok büyük getiriler sağlayacaktır.

Algıların değişmesi, engelli çocukların da başkaları gibi aynı haklara sahip oldukları bilincinin toplumda sağlıklı bir şekilde yerleşmesini bekliyoruz. Sadece hayırseverlik de yetmez! Bu alanda toplumsal değişim ve dönüşümün de liderliğine soyunacak cesur insanlara ihtiyacımız var. Engelli çocukların seslerine kulak tıkamayın. Bu seslere kulak verip hem bir vatandaş hem de işgal ettiğiniz makamların sosyal sorumluluk kısmının gereği olarak taşın altına elinizi koymalısınız. Nasıl ki çocuklar, gereksiz sınırlamaları kabul etmiyorsa biz de yetişkinler olarak aynı şekilde kabul etmemeliyiz.

Yazımı bitirirken engelliler ve ailelerini yakından ilgilendiren bir gelişmeye de değinmek isterim. Hafta içinde mini kabine revizyonu ile Aile, Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı eskiden olduğu gibi yeniden ikiye ayrıldı. Doğrusu olan da buydu. Zehra Zümrüt Selçuk, birleştirilen bakanlığın son bakanı oldu. Şimdi özellikle bizi ilgilendiren, Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı'nın yeni dönemde yapacağı çalışmalar... Umarım Sayın Derya Yanık'ın yeni Bakan olarak göreve başlaması ve iki bakanlığın ayrılması, engellilerin sorunlarına yeni bir bakış açısı kazandırır.

Bu vesileyle geçmiş Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız kutlu olsun...