Kırk yaş sonrası…“Ben”in ölümü…

40 yaşında sen, asıl “sen” oluyorsun aslında…
Bilgisiz, yargısız, kimliksiz ve kişiliksiz dünyaya geldiğin ilk günden bu yana yıllar sadece akıp gitmedi…
Yıllar ve yaşananlar usta bir heykeltıraş gibi yonttu, şekillendirdi“seni”…
En çıkıntı, en sivri, en künt ve yoz yanların yılların acımasız darbeleri örselendi.
Kırılıp, döküldükçe en sert köşelerini kaybettin…
Ezilip, kırılıp, büküldükçe geride “özün” kaldı aslında…
“40 yaşında hayatın alıp götürdükleri sadece yıllar değil, kızgınlıklarım, kırgınlıklarım, kavgalarım, nefretlerim, salaklıklarım,saflıklarım bitti” diyebilir misiniz?
Korkacak, saklanacak bir şey kalmadıysa, kavgalarını bitirdiysen önce kendinle, bilmelisin ki “özün” kalmıştır geriye…
Her zaman iyi mi sonlanır bu öykü, biraz şans ama en çok hayatı paylaştığın insanlara bağlı… Yani arkadaşlarını, dostlarını, çevreni, okulunu ve eşini doğru seçeceksin…
Sana kalan emek harcamak.
Emeksiz bir şey olmayacağını anlayacaksın, kırkına kadar anlamlı, anlamsız koşacaksın… Yana yakıla çabalayacaksın…
Yanlışların, eksikliklerin ve toyluğun ile ama gençliğin verdiği coşku ile koşacaksın… Tırmalayacaksın, emekleyeceksin, aksayacaksın, düşeceksin, kalkacaksın…
40 yaşında durup, bir bakacaksın…
Ve 40 yaşından sonra sadece hak edenler için emek harcayacaksın… Enerjini ve zamanını artık daha anlamlı ve gerekenler için harcayacaksın…
İnsan 40 yaşında en çok kendini dinlemeyi öğreniyor herhalde…
40 yıllık gürültü, patırtı, koşuşturmanın ardından sessizliğe özlem bu.
40 yaşındaki aklınız, biriktirdikleriniz ile daha iyi duyuyorsunuz iç seslerinizi…
Aklın kalbinin, kalbin aklının önündeyken gerçeği, hayatı ıskalamamak olası değil…
Ve 40 yaşında anlıyorsunuz, aslında her şey net ve berrakmış, anlamak ne kolaymış derken bakıyorsun aklın ile kalbin omuzlarında yan yana…
Kırkına kadar neden görmemişim, anlamamışım diye hayıflanıp durmak beyhude, bu yıllar geçmeden görmek olası değil…
“Yaşadıklarından pişman olmayacaksın” derler, nasıl olmayacaksın?
40 yaşında gördüklerini daha önceki yaşlarında görsem, iç seslerimi duysam ne güzel olurdu.
Pişmanlıkların yararı yok, yıllar deneyimler gibi akıyor, birikiyor.
Anladığım ve üzüldüğüm 40 yaşına kadar eğilip, bükülüp, kırılıp, dökülüp gelişirken, şekillenirken en toy, en yoz, en genç, en deneyimsiz ve bilgisiz yıllarında bıraktığım tortudur…
Oysa şimdi ben “ben” oldum.
Şimdi benim “eski ben” olmadığımı ben bile yeni anlamışken, yaşadıklarıma, arkadaşlarıma, dostlarıma benim “eski ben” olmadığımı nasıl anlatacağım?
Toy ve deneyimsiz, eksikleri fazlasından çok, “eski ben ”in öldüğünü, “yeni beni” nasıl tanıtacağım?
Yeni yaşlarında kâbus gibi seni izleyecek, gençlik tortuların… Belki de sütliman bir gelecek sunacak sana…
Ama asla anlatamayacaksın “eski senin” öldüğünü ve asla kıramayacağın önyargıların temel taşları olacak geçmişin izlerini…
Umarım iyilerimiz, kötülerimizden çoktur… Yoksa yalnızlık ve kâbus dolu yıllar var demektir önünde…
İç seslerin artık dinginleştirmez ruhunu, hırpalanırsın her gün, her gece…
Ve geceler bitmez iç seslerinle… Hesaplaşırsın geçmişle, kendinle…
Oysa sıralı, kanatmadan hakkını vererek geçtiysen toyluğun yollarından, en delikanlı yıllarında doğru yerlerde doğru insanlar ile paylaştıysan günlerini, onlar da sana sundularsa 40 yaş ve sonrasının “olgunluklarını” ,”dinginliğini” şanslısın demektir…
Oysa geride 40 yıl kaldı, hatalarım, kırıp döktüklerim, delikanlı hallerim, deneyimsizliklerim, beceriksizliklerim onlar ne olacak?
40 yaşında şekillenmiş olursun…
Geriye dönük tek halledemeyeceğin şey, yılların sende ve senin çevrende bıraktığın izlerdir. 40 yılda oluşturduğun izlenimler iyisi, kötüsü ile “eski sana” aittir.
Tek anlatamayacağın senin “yeni sen” olduğundur…
Gün gelir “sen” bile kurtulamazsın “eski senin” izlerinden, çelişkilerinden…
0ysa 40 yaş yepyeni bir doğuştur insan hayatında…
Aynaya bak… İçine ışık tut görebiliyor musun?
Genç, deneyimsiz ve hayata tutunma kaygısı ile eğilen,bükülen,şekillenen “eski sen” öldü.
Şimdi 40 yaş sonrasının “özgür”, “hesapsız” dosdoğru, korkusuz yaşamına yelken açabilirsin.