Sevgi paylaştıkça çoğalır

Yüce dinimiz İslam, sevgi dinidir. Müslüman olmanın şartı iman etmek, inanmanın temeli de sevgidir. Bu gerçeği Sevgili Peygamberimiz (s.a.s) şöyle ifade buyuruyor: “ İman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olamazsınız.” Demek ki olgun bir iman, ancak sevgiyle mümkündür.
Sevgi; İslam’ın özü, var oluşumuzun sebebidir.
Sevgi; bütün kuru gönüllere su götüren ırmaktır.  
Sevgi el ele tutuşmaktır! Sevgi göz göze bakışmaktır! Sevgi paylaşmaktır! Sevgi yürekteki kıpırtı, gözdeki pırıltıdır. Sevgi ana kucağı, baba ocağı, yuva sıcağıdır. Sevgi esirgemektir. Sevgi kollamaktır. Sevgi bir yetim saçı okşamaktır.
Sevgi çevredir. Sevgi yeşildir. Sevgi sohbet ve muhabbettir. Sevgi nimettir. Sevgi aş ve ekmektir. Sevgi kendine gelmek, haddini bilmektir. Sevgi Yaradan’a kul olmak, kulluk etmektir.
Sevgiyi öncelikle ve özellikle Yaradan’a has kılmak, sonra da yaratılanlara yaymak gerekir. Yaradan’dan yaratılana uzanan sevgi, yaratılandan da Yaradan’a yükselir. Allah sevgisi, Peygamber sevgisi, insan sevgisi ve vatan sevgisi sevginin vazgeçilmez en önemli boyutlarıdır.
Alimin ilminde, abidin ibadetinde;
Annenin ninnisinde, mahlukatın sesinde;
Suların şırıltısında, kuşların cıvıltısında;
Rüzgarın uğultusunda, yaprağın hışırtısında;
Yazarın kaleminde, Allah’ın Kelam’ında…hep sevgi vardır.
Sevgisiz bir hayat; ruhsuz bir beden gibi, temelsiz bina gibi, tatsız tuzsuz yemek gibidir.
Sevginin üretim merkezi kalptir. Göz görmekle, kulak işitmekle, dil konuşmakla, ayak yürümekle mükellef olduğu gibi, kalp de sevmekle mükelleftir. 
En zengin insan, sermayesi sevgi olan insandır. En fakir insan da, sevgi sermayesi az olan veya hiç olmayan insandır. 
Gözün güzel görmesinin, dilin tatlı konuşmasının, kulağın güzel işitmesinin temelindeki sır sevgidir. Sevgiyle bakmayan göz kör, sevgiyle işitmeyen kulak sağırdır. Sevgiyle konuşmayan diller ve sevgiyle uzanmayan eller muhatabını okşayamaz. Sevgiyle çarpmayan kalplerde birlik, beraberlik, kardeşlik, yardımlaşma, dayanışma, paylaşma olmaz.
Milletçe huzur ve mutluluk istiyorsak, birbirimizi sevmek ve birbirimize saygılı olmak mecburiyetindeyiz. Milli birlik ve bütünlüğümüzü korumak, sevgi bağlarımızın ve kardeşlik duygularımızın kuvvetli olmasına bağlıdır. Birlik ve beraberliğimizi gerçekleştiren en büyük güç, sevgidir.
Sevgi insanla var olan bir gerçektir. Sevgi dolu yürekler bahar kokarlar, güneş gibi her yeri ısıtır ve aydınlatırlar. Sevgi paylaşıldıkça çoğalan bir hazinedir. Sevgiyle bakınca dertler azalır, acılar hafifler. Mutluluk sevgi gibidir, yalnız yaşanmaz. Acılar paylaşıldıkça azalır, mutluluklar paylaşıldıkça çoğalır.

En gerçek sevgi

Sevginin en gerçeği en yücesi, hiç şüphesiz ki “Allah sevgisi”dir.
Yüce Allah (c.c.)’ ın Peygamber Efendimiz (s.a.s)’e “Habibim” hitabıdır.
Hz. Adem (a.s)’ın “Ya Rabbi, Muhammed kulun hürmetine beni affet” duasıdır.
Ashab-ı Kiram’ın her söze “anam, babam, canım sana feda olsun Ya Resulallah” diye başlamalarıdır.
Peygamber Efendimiz (s.a.s)’i evinde misafir etmekle şereflenen Eyüp El Ensari’nin, Peygamberimiz sesten rahatsız olur düşüncesiyle uyuyamamasıdır.
Osman Gazi’nin bulunduğu odanın duvarında Kur’an-ı Kerim olduğu için saygısından sabaha kadar ayakta durmasıdır.
Allah ve Resulü’nün ismini duyurmak için anadan, yardan, diyardan geçerek hiç görmediği coğrafyalara gitmek ve hizmet etmektir.
Kısacası gerçek sevgi; Allah ve Resulullah’tır.