Egotizm

Hiper kapitalizm çağının üzerimizde oynadığı en büyük oyunlardan bir tanesi, egotizm. Biz genelde bunu egoizm olarak duyduk, biliyoruz. Ama birbirine çok yabancı terimler değiller. Egoizm, 'bencillik', egotizmse 'bencillikçilik' olarak tanımlanıyor.
Kişinin, benlik meselesini farklı yorumlamasıyla, kendiyle ve çevresindekilerle, kendini düzeltene kadar bir yalanın içinde yaşaması diyorum ben de buna...
Ne yalanı?
Yani böyle kişiler, kendilerini neredeyse olağanüstü görerek her şeyin kendi etraflarında dönmesini arzularlar. Bencildirler. Karşılarındaki insanları bir türlü yanlarına alamazlar. Etraflarındaki kalabalık sahte bir kalabalıktır. Herkesin onları övmesini isterler. Konuşurken üstü kapalı da olsa kendilerini överler. Başarılarından bahsederler. Eleştirilmeye zaten kapalıdırlar, bunu söylemeye bile gerek yok. Eleştiri yapan kişiyle mümkün oldukça görüşmek istemezler. Yaptıkları işler aslında bir başka bilen tarafından yorumlandığında kusurludur belki, fakat mükemmeliyetçi olduklarından kusursuz yaptıklarına inanırlar. Özür dilemekten kaçarlar. Her zaman haklı olduklarını savunurlar. Her meseleden galip çıkmak isterler. Ve en acısı da maalesef bu kişiler, kontrolsüz egoizm ve özsevicilikten, Narsizm hastalığına yakalanmış olan kişilerdir.
Aslında bu kişiliğin altında utanç, değersizlik, dışlanmışlık, kırılmışlık, korku ve kaygı gibi hisler yatmaktadır. Size sırlarını anlatmazlar. Bunu da bir acizlik olarak görürler çünkü. Hani kusursuz görünecek ya...
Egotizm nasıl bu kadar güçlendi?
Aslında güçlendirildi diyebilirim. Türkiye toplumu örf ve adetlerine en çok bağlı olan ülkelerdendi. Aile bağları, akraba ve komşuluk ilişkileri, dostluklar, son derece kuvvetliydi. Küresel yapılanma ve en başta da söylediğim kapitalizm bize sunduğu yeni hayat tarzlarıyla, söylemleriyle, medyasıyla, biz güçlü toplumları bile ayrıştırmayı başardı. Ne yazık ki, buna kafa tutacak bir haldede değildik. Şimdi aile mefhumu dağıldı. Akrabalık bitti. Komşuluk kalmadı. Dostluklar menfaat ilişkisine döndü. Artık haberlerde birbirini katleden aile bireyleri konuşuluyor daha ötesi de gelecek böyle giderse.
İşte bu ayrışma, güvensizlik, bencillik ve maddeye bağımlılık hali bizim de kimliğimizi giderek bozdu. Önceden de egoistler vardı elbet ama boyut çok daha başka yerlere tırmandı maalesef...
Yok mu bir hal çaresi peki?
Her şeyin maddi değerine göre değer, herkesin maddi kazancına göre itibar gördüğü bir zamanda hâlâ bir şans var elbette. İnsanlar önce kendi kusurlarını ortaya çıkaracaklar. Kusursuz olmadıklarını görmeleri ve bu hataları düzeltebilmeleri için. Ben kadar ötekinin de varlığına kıymet verecekler. Karşı tarafın düşüncesine saygı duyacaklar. Teşekkür etmeyi ve yeri geldiğinde özür dilemeyi bilecekler. Eleştiriye açık olacaklar. Konuşma sırasında herkesin fikrine değer verecekler. Pozitif bir bakış açısıyla bakacaklar.
Zayıflıklarını, yenilgilerini, hatalarını doğru kişilerle konuşmaktan çekinmeyecekler.
Bir şey almak için değil, vermek için verecekler. Yalnızca güçlünün ya da başarılının yanında değil, herkesin yanında olacaklar.
İşte o zaman egotizm duvarını yıkacak, sevilen ve aranan biri haline gelecekler...