Köşe başı...

Perde oynuyor. Yerler ayakkabıları ıslatıyor. Yol uzun mu uzun. Her yer zifiri. Göz gözü göremiyor. Lambalar köşeleri aydınlatıyor. Köşeler sessiz, köşeler yalnız ve ihtiyar...
Dik yokuşu gibi hayatın, nefessiz kalmaya ramak kala; nefes ile imtihanı kulun...
Bir nefes, bin nefes; hep aynı heves...
Bir korun etrafında bin çomakla bekleyenlerde hep aynı sebep...
Yağmur yağıyor; ızgaralar ağzını açmış bekliyor. Sular hep aynı yöne akıyor. Lamba köşeleri bekliyor. Köşeler sessiz, köşeler yalnız ve ihtiyar...
Gecenin omzuna dokunuyor ay; saçlarını savuruyor rüzgâr. Gecenin elini yüzünü yıkıyor yağmur. Kurtlardan kalan bir sofrada kalanlarla yetinemiyor gibi dolanıyor bir heybeli; ateşten yolları aşıyor masum çamurlu ayakkabılarıyla ve ıslak...
Soğuk; üşütüyor ağaçları. Yapraklar terk ediyor mahalleliyi bir de. Suyun aktığı yöne gidiyorlar. Gökyüzü kapalı. Bakanı korkutuyor ve köşeler yine sessiz, köşeler yalnız ve ihtiyar...
Perdeler oynuyor yine. Köşe yazılarından soluklanıyor nihayet; yarı ömrünü tüketmiş bir kalem, zigonda...
Sabah güneşi giriverince hayatın tam ortasına, ne çok şeyin kaybolduğunu görüyor heybeli yazılarından. Camlar nemli, yollar ıslak ve uyanır sevgiler ve huzur...
Gün doğmuş ve kundakta. Lambalar sönmüş ama köşeler gürültülü, köşeler kalabalık ve dinç...
Bir minare görünüyor uzaklardan. Bir yeşiline bin ömür verilen bu diyardan...
Kokusu sinmiş, eteği öpülesi bir Emîrin gölgesi...
Kapıları daim açık olan bir tevbe hânesi...
Toplanmış mübarek suyunu içer günde milyon kanatlı ailesi...
Bir ihtiyarın sakalından yere damlar abdestinin nurlu paresi...
Ve yine gece olur. Diner yağmur, ay da yıldızlar gibi parlar, tatlı bir esinti huzurla akar. Yürür yine heybeli.
Uzun yollar da biter.
Dinlenir, sevinir, güler de. Belki yıldız bile kaymıştır ayaklarına...
Günler gelir, günler geçer. Mevsimler birbirine benzer. Söz uçar; yazı kalır...
Köşelerse hep aynı kalır...