Tekâmül

Sen de yürüyorsun benim gibi...Yollara aşina bir yolcusun sen de. Önünde dahasını göremediğin bir çizgide taşırmamaya çalışıyorsun...
Yollarda eskittiğin ama her defasında değişmeyi düşünsen de değişemediğin ayakkabıların var senin de. Çünkü onlarla beraber gittiğin ve her deniz kıyısından toplayıp cebine attığın o kıymetli taşlar sana geçtiğin yolları hatırlatıyor...
Susuyorsun sen de benim gibi...
Ağladığın, haykırdığın günlerin tekâmülü sinmiş üzerine. Bir ağlayışlık ve bir haykırışlık canın kalmışken susuyorsun; üzerini örttüğün her şeyinle şimdilik...
Duruyorsun sen de benim gibi...
Hırçın bir rüzgârın karşısına geçmiş; başın dik, çenen hafif yukarıda. Mağrur ve güçlüsün artık...
Yaşın belki 20, belki 30, belki de 40... Ya daha fazlaysan? O zaman sen tekâmülün başını okşayanlardansın kim bilir? Hayatın senden alıp geriye vermediklerine alışmış olmalı gözlerin. Telaşa kapılmıyor ellerin ve dizlerin. Sen, hayatın alıp vermediklerine karşı, vermeyi bilenlerdensin. İşte suskunluğun da tam bu yüzden...
Hayatın omzuna koyduğu hırkayı çıkarıp, buz gibi sulara daldığın o günleri anı defterine kaydetmiş, ve şimdi o hırkayla şefkatin dokunuşuna izin verip, bir yudum kahveyle içini ısıtan birisin artık...
Hayır, hayır vazgeçmek değil bunun adı. Bunun adı: Tekâmül...
Yani sabrı kontrol altına almayı öğrenebildiğin yaşın adı. Tam olarak kaç yaşında ve ne zaman tekâmüle kavuşur insan bilemem. Ne zaman vurgun yerse o zaman. Düştüğü ilk anda değil, çok düşüp ağlamayı kestiği zaman. Ve hatta kendi kendine ayağa kalkabildiği o ilk an. İşte o an, tekâmüle göz kırptığı an...
Kim ne derse desin, ne söylerse söylesin; yaşadığını bildiğin an. Yüreğine korlar düştüğünde değil, korların yakmadığını gördüğün an. Ağzını açıp göklere kadar gülebildiğin değil, yüzünde kekremsi bir ifadenin oluştuğu o ilk an. 'Sana gününü göstereceğim' değil de, Allah'a havale ettiğin o an. İşte o an, tekâmülün göz kırptığı an...
Hani hatırla Hz.Peygamberi...
Hayata gözlerini açtığı ilk anda tekâmül bekliyordu kapıda. Babasız bir hayat ve sonra annesiz...
Çok ama çok badireler atlatacaktı. Aşılması mümkün görülmeyen dağları aşacaktı. Rahman'ın yardımıyla aştı. Nasıl mı, tekâmülle...
Allah herkese kaldırabileceği kadarını verir muhakkak. Sen de bunu taşıyabileceksin çünkü. Ve sadakatini ispatlayacaksın Rabbine. Nasıl mı, tekâmülle...