Osmanlı'nın 19. yüzyılda kültürel ve siyasi dönüşümüne sahne olan Dolmabahçe Sarayı, reform döneminin görkemli sembol yapılarından biri olarak 166 yıldır varlığını sürdürüyor.

Sarayın yapımında dönemin önemli mimarları Abdülhalim Bey, Altunizade İsmail Zühtü Paşa, Karabet Balyan, Ohannes Serveryan, Nikoğos Balyan ve James William Smith görev aldı.

Boğaz'a nazır muhteşem bir manzaraya hakim konumda 110 bin metrekarelik alana inşa edilen Dolmabahçe Sarayı, 7 Haziran 1856'da kullanıma açıldı. Antik dönemlerde gemilerin demirlediği koy, sarayın yapılmasıyla saltanatın gözde ikametgahı haline geldi.

TÜRKİYE'DEKİ EN BÜYÜK MONOBLOK SARAY Fonksiyonel olarak üç bölüme ayrılan Dolmabahçe Sarayı, devletin yönetim işlerinin yürütüldüğü Mabeyn-i Hümayun (Selamlık), padişah ve ailesinin özel yaşamına ait Harem-i Hümayun (Harem), bu iki bölüm arasında padişahın önemli devlet törenleri için ayrılan Muayede Salonu'ndan (Tören Salonu) oluşuyor.

Dolmabahçe Sarayı, 285 odası, 44 salonu, 68 tuvaleti, 6 hamamı ve 6 balkonuyla 14 bin 595 metrekarelik bir alan üzerine monoblok bina olarak yapılan Türkiye'deki en büyük saray özelliğini koruyor. Rokoko, Barok ve Neo-klasik mimari tarzlarını yansıtan Dolmabahçe Sarayı, Topkapı Sarayı'ndan mimari plan anlamında da farklılık gösteriyor. Topkapı Sarayı'nda zaman ve gereksinimlere göre genişleyen ve değişen bir tasarım söz konusuyken Dolmabahçe Sarayı'nda önceden belirlenmiş bir tasarım ve plan düzeni hayata geçirildi.