Çanakkale geçilmez mi?

Sıkı defans yapan, sağlı-sollu ataklara gövdesini koyan, ikili mücadelelere yatarak-kayarak müdahalede eden, gerektiğinde tekmeye kafa uzatan futbol takımları için yapılan benzetmelerin şahikasıdır:

‘Çanakkale geçilmez!..’

Olay futbolla sınırlı kalmadı, bütün destansı savunmaların adı oldu son tahlilde, Çanakkale!

Peki, gerçekten geçilmedi mi acaba bu Boğaz?

Geçilmedi!

18 Mart Çanakkale gerçek bir zaferdi!

(Çanakkale’deki üniversiteye adı bile verildi.)

Ama çok değil, 13 Kasım 1918’de, yani yaklaşık 3 küsur yıl sonra İngiliz gemileri ‘vıj’ diye geçtiler Çanakkale Boğazı’ndan, padişahın onayı ve izniyle.

Ve İstanbul tam 5 yıl işgal altında kaldı.

Hani Çanakkale geçilmezdi!

Öğrendik mi şimdi, vatanını satanlar varsa eğer, içerde, her yer geçilir!

Yine futbolla ilgili bir benzetmeyle izah etmek gerekirse durumu, Çanakkale aslında beş yemiş takımın attığı tek şeref sayısıydı.

Yani Osmanlı bütün cephelerde kaybederken, sadece Çanakkale’de kazanmıştı.

Üç buçuk atan Padişahın yüzünden üç buçuk sene sonra geçilmiş olması bir şeyi değiştirmez.

Ne olursa olsun ‘Çanakkale geçilmez’  destansı bir defansın adı olarak işlendi tarihe. Çanakkale savaşının gerçek bir zafer olmasına, orada yaşanmış kahramanlıklara kimse gölge düşüremez, asla..

(Cuma hutbesinde Çanakkale zaferinden söz edip Mustafa Kemal’den hiç söz etmeyen Diyanet en başta!)

YAP İŞLET HALLET!.

Cumhuriyet’in 50’nci yılında, 1973’te yapıldı Boğaziçi Köprüsü.

O günlerde kamuoyunda ‘6 yılda kendisini amorti edecek, sonrasında geçiş ücretsiz olacak’ diye bir söylenti vardı.

Köprü izleyen yıllarda hiç bedava olmadı.

Köprüyü devlet yapmıştı, bugüne kadar cüzi de olsa bir ücret aldı.

Şimdilerde havaalanlarında, hastanelerde, köprülerde falan ‘yap işlet devret’ diye bir model uygulanıyor.

Yürürlükteki ücret politikalarına bakılırsa bu iş, ‘yap işlet devret’ten ‘epeyce süre işlet, hatta anasını ağlat’a dönmüş durumda.

Örneğin Almanya’da 4896 kilometre otoyoldan, 17 köprü ve 28 tünelden geçtiğiniz halde, sıfır Euro öderken, Çanakkale Köprüsü’ndan her geçişte 200 TL ödeyecek olmanın sağlam bir izahı var mı?

LAPSEKİ- MALKARA

Köprü bir hafta süreyle, açılış şerefine bedava olacak.

Ortalık kar kış kıyamet olmasa, benzin de biraz ucuz olsa, zırt-pırt geçerdik, bir o yana, bir bu yana.

Oyun gibi. Hop Malkara’dayız, hop Lapseki’de.

Git-gel köprü 5 kilometre.

Dünya durdukça başımızdan eksik olmayasıca yöneticilerimiz Çanakkale Köprüsü’nden günlük 45 bin aracın geçeceğini, köprüyü yapan ve işleten firmaya garanti etmiş. Bu şu demek:

Araç sayısı 45 binin altında kalınca aradaki farkı devlet ödeyecek!

45 bini 24 saate bölün, sonra 60 dakikaya, ne çıkıyor ortaya:

Dakikada 31 araç. Yani 2 saniyede bir araç, başka deyişle! Geçmezse yandık milletçe. 2 saniyede bir aracın yıllık hesabı 16 milyon 425 bin araç.

Peki, Çanakkale’yi bir yılda feribotla geçen araç sayısı kaç?

3.5 milyon!

Why anasını sayın seyirciler, kim yaptı bu hesabı?

Şekilde görüldüğü gibi, bize girmiş şimdiden 12.5 milyon hayali aracın geçiş sayısı. Yani bize geçi(ri)lmiş Çanakkale, geçsek de geçmesek de…

SELMA’YLA HELGA..

Bizim vatandaş uyanıktır. Aynı mantıkla yapılan Osmangazi Köprüsü’nü de pek kullanmıyor, genellikle yanından dolanıyor.

Bu köprüye de 200 lira bayılmayacaktır vatandaş, 95 lira ödemek varken feribota.

Tanıdığım hiç kimse, sadece 30 dakika kazanmak için 105 lira fazladan ödemeye yanaşmaz, çok acelesi olmadıkça.

Gerçi geçilmiş-geçilmemiş kimin umurunda.

Ha vatandaşın kendisi, ha devletin hazinesi.

O fark öyle veya böyle ödenecek nasılsa.

Geldik gidiyoruz, cevabını bulamadık şu sorunun milletçe:

Her ‘alo’da, her pompada, her alışverişte, beşikten mezara vergi ödediğimiz halde, niye tüneller, köprüler ve otoyollar ücretsiz değil bizde.

(Selma’yla Hasan’a parayla burada, Helga’yla Hans’a bedava Almanya’da)