Kadınların olimpiyatı..

Açılışıyla kapanışıyla on numara beş yıldız bir olimpiyatı daha başarıyla eda ettik, evlerimize döndük.

Ben olaya şu kadar madalya aldık, şu kadar daha alabilirdik zaviyesinden bakmayacağım.

Ülkelerin gelişmişlik düzeyi ile madalya sayısı arasında doğru yönlü bir ilişki var zaten.

Ve zaten, herhalde kimse bizden 5 altın 10 gümüş, 20 bronz falan beklemiyordu değil mi?

Dolayısıyla bu yazıda saptadığım üç-beş mevzuya yer vereceğim.

ELEKTRONİK

Teknolojinin girmediği branş neredeyse kalmamış.

Futboldaki VAR muhabbeti voleyboldan eskrime, tekvandodan güreşe her alana girmiş.

Eski olimpiyatlarda gücü gücü yetene, lobisi olana çalışan düzen, yalanı olmayan teknoloji sayesinde neredeyse sıfırlanmış.

AÇIK REKLAMLAR

Olimpiyat duygusu amatörlüğü, yani severek yapmayı ön plana çıkarır ama kimi karşılaşmalarda gördük ki, yapmak isteyenler çatır çatır reklamlarını yaptılar. Örneğin İspanyol raket Rafael Nadal, ne zaman servis atacak olsa, kamera yakın plan sporcunun ayakkabısına ‘zoom’ yaptı ve deve dişi gibi ‘RAFA’ markasını gözümüze soktu.

Rakip oyuncu servis atarken ayakkabılarına hiç yakın plan girilmeyince anladık ki, bu iş danışıklı.

Nadal, molalarda içtiği meşrubatın markasını da kameralar rahat görsün diye önüne itinayla dizmekten de geri durmadı.

Zaten kafalar reklam bantlı, reklam şapkalı, tişörtler markalı.

Nadal üzerinden izah ettik ama spor malzemeleri üreten çok uluslu firmalar olimpiyatı büyük bir tanıtım pazarı olarak pek güzel değerlendirdiler.

HAKEMLER

İlk bölümde teknolojinin hakem hatalarını elimine ettiğinden söz ettik.

En çok madalya aldığımız kadın boksu istisna.

Bizim sporcu ilk rauntta rakibine ezici üstünlük sağladı.

Amiyane tabirle dövdü de dövdü kızı.

Bokstan hiç anlamayan biri bile Türk kızının ilk raundu açık ara önde kapadığını rahatlıkla anlayabilirdi. Derken sonuç açıklandı:

Bizim kız 4-1 önde!

Dört tamam da bu bir ne abi?

Baktım Fransız hakem rakibe vermiş ilk raundu.

Raunt sırasında Fransız hakemin gözü nereye bakıyordu acaba çok merak ettim.

Tekvando, eskrim gibi sporlarda kimin kime üstünlük sağladığı sensörler ve dokunmaya duyarlı aparatlar marifetiyle rahatlıkla belirleniyor.

Boksta bu olgu şimdilik pek mümkün değil.

Çünkü sinek vızıltısı gibi yumruklarla, ‘kodumuydu oturtan’ yumruklar arasında fark var.

Ama birader, göz var izan var.

Ve orası olimpiyat.

Ne izlediğini bilmeyen adamın orada ne işi var.

KADINDAN KADINA BAYRAK

İki adam boks yapıyor hakem kadın. Tekvando yapıyor, güreşiyor hakem kadın. Paris, ‘kadınlar vardır’ şiarının hayata geçirildiği en büyük medeniyet buluşması oldu desek hata olmaz.

Zaten bir ilk olarak sporcu sayısı da ‘fifty-fifty’ eşitlenmişti.

Ne bir erkek fazla, ne bir kadın az.

Kadın- erkek eşitliğinin bu kadar büyük özenle sağlandığı Paris’te, kapanış töreni bu olgunun şahikası bir detaya sahne oldu.

Olimpiyat bayrağı Paris’in kadın belediye başkanı tarafından, bir sonraki olimpiyat durağı Los Angeles’in kadın belediye başkanına devredildi.

Bayrağı veren de kadın, alan da kadın.

Biz de öğrenmiş olduk Paris gibi bir dünya şehrini meğer bir kadın yönetiyormuş. Ve Los Angeles gibi başka bir dünya kentini de.

(Bizim kadınlar da erkeklerden fazla madalya aldı, bu arada.)

İÇ SIKINTISI

Kadın demişken, Le Pen’in kızı Marine Le Pen, başarılı siyahi sporcuları hakkında ne düşünüyordur acaba?

Futbol takımı çıkıyor sahaya neredeyse yüzde 80 siyahi.

Basket takımı çıkıyor sahaya 5 oyuncudan 4’ü siyahi.

Aynı şekilde İtalya’nın Lazio bölgesinin aşırı sağcıları da, voleybolda altını boynuna takan Egonu için, Silla için, Rus asıllı Andropova için, Alman asıllı Fahr için ne düşünüyorlardır?

Ben söyleyeyim milli marş çalınırken, bayrak göndere çekilirken seviniyorlardır ama kamera oyuncuların yüzlerine döndüğünde içleri burkuluyordur bir miktar.

1936 Berlin’de, Jesse Owens’ın Adorf Hitler’e stadı terk ettirdiği iç sıkıntıyı ve psikolojiyi yaşıyorlardır.