Korona mizahı...

İnsanlığın elem ve kederle boğuştuğu dönemler ve sonrasında eğlencenin ve mizahın pik yaptığına ilişkin sayısız örnek var...

İşin özü şu: İnsanlar mütemadiyen üzüm üzüm üzülmüyorlar, bir yerde durup eğlenmeye başlıyorlar.

Bir tür öz savunma bu.

Bir nevi, ruh halinin dengeye getirilmesi hadisesi.

İçinden geçtiğimiz şu 'korona günleri' de farklı yaşanmıyor.

Öyle paylaşımlar görüyorum ki sosyal medyada, resmen ilaç!..

Birincisi şöyle...

Bir doktor hastasıyla konuşuyor:

'Ya amcacığım sen bir kuru öksürüğün azıcık ateşin var diye niye kendini koronayım zannediyorsun, al işte negatif çıktı sonucun. Nasıl olsa koronayım diye ona güvenip bu sondur hesabı 3 tane viagra alınır mı amcacım, 75 yaşındasın. Ne bileyim ben şimdi ne yapacağız, ona da aşı lazım...'

İki arada bir derede kalındığını anlatan ikincisi şöyle:

'Dışarı çıksan Tahtalıköy, evde kalsan Bakırköy!'

AYAKKABILAR KAPI DIŞARI!

Vakti zamanında bir gazeteci arkadaşımın ayakkabıları, oturduğu dairenin kapısının önünden çalınmıştı.

Olayda, tuhaf ve komik ayrıntılar da olmalı ki, oturdum hırsız beyi ayıplayan bir yazı kaleme aldım.

Zırrrr telefon, karşımda Yılmaz (Akkılıç) Amca!

Dedim yazıda dilbilgisi yanlışları var herhalde, her zaman yaptığı gibi kulak çekecek. 'Evladım!' dedi, davudi sesiyle, 'iyi güzel yazmışsın da, bütün suç bizim elemanda. Hırsıza niye davetiye çıkarıyor, alsa ya ayakkabıları içeriye. Niye kapı önünde bırakıyor. Bu zaten bilinen bir görgü kuralı. Hırsızı ayıplayacağına bizim saftiriği ayıplasana!'

Hakikaten eskiden kapı önüne kimse ayakkabı bırakmazdı. Son günlerde, yani korona günlerinde bakıyorum da, ohooo bütün ayakkabılar kapı önünde...

El yıkayalım, yakın temasta bulunmayalım, maske ve eldiven takalım gibi önlemlerden biri de, dışarıdan geldiğimiz kıyafetlerle fazla muhatap olmamak. Ayakkabı önlemi, en kolayı.

Evden çıkmamızın utanç ve suç ortakları, kapı dışarı!..

İKİYE AYRILIYORUZ...

Yaptığı iş ve uğraşı önemsemek, ya da aidiyetini yüceltmek için dünyayı şöyle ikiye ayıranlar olur sık sık.

'Bana göre dünyada iki tür insan var, gazeteciler ve diğerleri.'

Veya... Duyarlılar veya duyarsızlar.

Bu ortadan ikiye bölmeyi, her alana yayabiliriz.

Kitap okuyanlar- okumayanlar. Tarantino'yu sevenler- sevmeyenler. Bursasporlular ve diğerleri, tiyatroseverler ve diğerleri vs vs..

An itibariyle, yani bu yazıyı yazdığım sıralarda dünya genelinde korona nedeniyle ölen insan sayısı 60 bini geçmişti.

Ve fakat insan bazında da söylüyorum bunu, ülke bazında da...

Koronanın ciddiyetini kavrayanlar var, bir de hala kavrayamayanlar var ve.. İkincilerin sayıları hiç de az değil.

UMURLARINDA DEĞİL, DÜNYA YANSA!

Akşama kadar evdeyiz ya. 'Araştırmacı gazeteci' kimliğimi elde kumanda, kanepeye kaykılmış halde icra ediyorum, el mecbur. Ve kanalizasyon kanalizasyon gezerken mecburen bazı istasyonlarda da duraklıyoruz.

Evet. Bazı kanalların ve bazı programların bu gezegenden olmadığını açıklıyorum buradan, iftiharla!

Misal Kuaförüm Sensin. Veya Doya Doya Moda. Şu da var, Gelinim Mutfakta, Seda Sayan'la Yemekteyiz ve Zuhal Topal'la Mutfakta...

Umurlarında değil Dünya yansa!

Bu programların gerek içeriği, gerekse biçimi tıpkı şey gibi.

Mobilyacılıkta gazete kağıdı bir dönem girdi olarak kullanılırdı. Bu yüzden örneğin Ankara Siteler'den gidilirdi matbaaların olduğu Rüzgarlı Sokağa ve oradan balya balya gazete alınırdı. Bazen öyle balyalar gelirdi ki Rüzgarlı'dan.. O günün tarihi, atıyorum 7 Nisan'sa. Gazetenin üzerinde 12 Nisan tarihi olurdu.

Yani o gazete (Günaydın, Kelebek vs) okuyucuyla buluşmaya 1 hafta kala, kaplamaların, formikaların arasında kullanılırdı. Bu kadar güncel haberlerden uzak, bu kadar yurttan dünyadan bihaber gazetelerdi bunlar..

Sözünü ettiğim TV programları da aynen bu hesap!

(Asla küçümsemiyorum bu programların izlenmesini, burada da bir sosyoloji var biliyorum, anlamaya çalışıyorum.)