Şüpheden sabra..

İbn-i Sina der ki..
"Şüphe hastalıkların yarısıdır. İyimser olmak, olumlu düşünmek ilaçların yarısıdır. Sabır ise şifanın ilk adımıdır."
Ne kadar anlamlı..
Bazen sözün üzerine söz söylenmez.
İnsan öyle apışır kalır çünkü.
Herkes kendince bir şeyler bulur ve yorumlar.
Mesela, şüphe...
Ettikçe, üzerine gittikçe, taktıkça..
Takıntının, kuruntunun bini bir paradır.
Hele bir de kendi taktığınızın, senaryonuzun kurgusuysanız..
Geçmiş olsun...
İyimserlik de göreceli..
Birçok insan, konulara farklı yaklaşır.
Temelinde de algı ve kafasındakilerle bir sonuca ulaşır.
Arada kalanıda olabilir.
Siyah ve beyaz olanı da.
Ama gride olamsa iyimserlik değildir.
Kararsızlıktır...
Çünkü hepimizin doğruya bakışı ve refleksleri uyumsallık göstermez.
Ama olumlu düşünmek...
Her şeye birden negatif yaklaşmak yerine..
Saldırmanın, öfkenin, gelişigüzel sonuçlara odaklanmanın ötesinde kararlılık adına bir adımdır.
Yaşamda çevremizde böyle çok insan görebiliriz.
Olumlu davranan da, 'muş' gibi yapan da ...
Sözcüklere takılıp, kavramlarda boğulmaktan çok...
Üstüdanın sabır ve şifa tanımı da zaman odaklıdır.
Zor ama en anlamlısıdır.
Hemen her şeyi bir anda isteyen bizler..
Bekleyip, olgunlaşmak yerine, 'ham'ken..
Sabretmeyi bilmezken, ve bunda boğulup giderken...
Zamanın en büyük ilaç olduğunu...
Neden ve sonuçlarıyla tarttığımızda görebiliriz..
Yeter ki aynaya baktığımızda kendimizle yüzleşebilelim.
Bu hayatın her alanında varken, birebir yaşarken, onca insanla iç içeyken...
Aynen Mevlam'ın dediği gibi..
Sabır öylesine bir iptir ki...
Sen kopacak sanırsın, o güçlenir..
Sen tükenecek sanırsın, o gittikçe çoğalır...
Bırakın sizi insanlar 'yok' saysın.
Saydıklarını varsaysınlar!
Siz o yokluklar içerisinde zaten varsınız...