Ah şu yüreksizlik

Timsah'ta fizik var, görüntü var ama yürek yok.
Şimdi bir kez daha takdir ediyorum;
Kaleci Kelemen'i, Ömer Kılıç'ı, Bouazizi'yi, Erkan Özbey'i, Serkan Damla'yı, Mustafa Er'i, Moshoeu'yi, Ender Alkan'ı, Fatih Şen'i, Okan Yılmaz'ı, Murat Sözkesen'i, oyuna sonradan giren Taner Güller'i, Sinan Yeşil'i, Sobona'yı.
Onlarda gerçekten mangal kadar yürek varmış.
1-0'dan, 2-0'dan sonra geriye yaslanmadılar. 3, 4, 5 yaptılar. Halbuki karşılarında UEFA Kupası şampiyonu Galatasaray vardı. O Galatasaray o sezon da Süper Lig şampiyonu olmuştu.
Evet 2001 yılından bahsediyorum.
Bursa'daki 5-0'lık tarihi Galatasaray zaferini yaşatanları anımsatıyorum. Sarı-Kırmızılıların dev kadrosunu da unutmak mümkün mü?
Ayrıca 5-0'ı da unutmak mümkün mü?
Her şey bir yana, "Bu iş için biraz da yürek lazım" dememek mümkün mü?
Nasıl kahrolmazsın, rakipten korkup geriye çekilmeye, maçı zorla ikram etmeye?
Nasıl kahrolmazsın, 2.yarı mecburen 8 kişi ile hücuma yönelen rakibin arkasına kontra top atıp 1 kez bile çıkamayan Bursaspor'un çaresizliğine?
Le Guen, maçtan sonra ne diyor:
"2.yarı topu tutamadık. Kontratak futbolunu da iyi oynadığımızı söyleyemeyiz. Bu bizi öldürdü, gebertti."
İyi de Le Guen kardeş, öldüğünü, geberdiğini görüyorsun da niye biraz kulübede canlanmıyorsun, müdahale etmiyorsun?
Bu durumlar Alanya, Beşiktaş, Malatya, maçlarında da yaşanmadı mı?
Demek bir eksiklik var.
Hadi Beşiktaş'ı geçelim. Ama bu Galatasaray maçı evimizde. Neden bu korku? Neden göz göre göre gitti maç?
Şimdi ekranlar ve sayfalar coştu:
"Tudor şöyle yaptı, böyle yaptı, müthiş taktik yarattı, Galatasaray her alanda 1 numara."
Gel de yanma. Elimizdeki fırsatla, başkalarını zengin ettik. 1-8-1 oynamak ne zamandan beri müthiş taktik oldu?
Ah şu yüreksizlik.