Roma'yı yakarken kendimizi yaktık

Aslında 3-0'lık bozgunun en gerçekçi değerlendirmesi bu dört kelime.
Milli Takımımız ne olursa olsun bu kadar iki pası bir araya getiremeyen bir takım değil. Bu kadar tutuk oynamaları da mümkün değil.
Peki sorun ne?
Neden boğulmuş gibi nefes alamaz haldeydiler?
Çünkü maç öncesi günlerce bizler, 7'den 70'e yarattığımız baskı havası ile boğduk onları. Beyanatlarla, sayfalarda, ekranlarda, marşlarla, destanlarla Roma'yı yakmaya gönderdik onları. Sanki maça değil, yeniden Viyana'yı kuşatmaya gidiyoruz.
Sanki yenersek Avrupa Birliği'ne gireceğiz. Sanki yenersek dolar 4.37'ye düşecek.
Marşlar, destanlar, beyanatlarla yük bindirdik omuzlarına. Sahada kıpırdayamadılar bile.

Hâlbuki onları rahat bırakıp, sadece futbola odaklanmalarını sağlayabilseydik sonuç mutlaka daha farklı olurdu. Milli takımdaki bu kadro, bu futbolcular bu kadar da kötü değil.
Asıl sorun 'fazla gaz' ile kendi kendimizi zehirlememiz. Sonra da ani bir dönüş ile yıkıntı edebiyatına dalmamız.
Şimdi de Şenol Güneş'e dönüverdik, "zihinsel olarak hazırlayamadı" diye. Daha düne kadar göklere çıkardığımız Şenol Hoca'yı beş dakikada yerle bir ediverdik.
Futboldaki bu tutarsızlığımızı, sadece gazla yaşama isteğimizi nedense görmek istemiyoruz.
Yakmak istediğimiz Roma'da bir gerçek daha çıktı ortaya. Dikkat ederseniz, maçın hakemi İtalyanların bir veya iki penaltısını vermedi. Ama Maviler ikinci yarıya çıkıp yine golleri sıraladı. Hatırlayın bizdeki Süper Lig maçlarını. Üç İstanbullu hemen hemen her maç sonrası, penaltıları verilmedi diye TV kameraları önüne dizilip "Adalet istiyoruz adalet" diye bas bas bağırıp kulaklarımızı ve gözlerimizi nasıl rahatsız ediyorlardı.
Demek futbol oynayana hakem hataları da mani olamıyor. Ama dedik ya bizim işimiz hep tantana, hep gaza dayalı.
Aziz Nesin gibi "Böyle gelmiş böyle gitmez" diyemiyoruz bir türlü.