Sakız orucu bozar mı müdürüm!

Televizyonda, sosyal medyada önüme her düştüğünde büyülenmiş gibi izlediğim içeriklerden biri de, tavan arasına atılmış, hurda sınıfına terfi ettirilmiş eski ev aletlerinin, hatta koca koca makinelerin, işinin ehli usta ellerle buluştuğunda yaşanan büyük değişimin görüntüleridir.

Paslanan o değilmiş gibi…

Sanki fabrikadan yeni çıkmış, vitrine yeni konmuş, müşterisini sabırsızlıkla bekler gibi…

***

Bir seneden fazla süredir, Bursaspor’da yaşanan büyük değişimi de o videolarda olduğu gibi hayranlıkla izliyorum.

Siz de bence meseleyi bu yönüyle ele alın.

15 yılda yerle yeksan edilmiş bir büyük markanın, eskisinden bile daha güçlü hale getirilme sürecini, ustanın/ustaların işine pek karışmamaya gayret ederek, sabırla takip edin.

Gönül böyle istiyor, dil böyle söylüyor da, karşımızda izlediğimiz şey video değil ya, kanlı canlı, hatta her an burnumuzu sokabileceğimiz bir gerçeklik olunca, her kafadan bir ses çıkıyor oluşunu da garipsemiyor insan.

İnsanın fıtratında var; herkes her şeyi beğenmek mecburiyetinde değil.

Birinin ak dediğini, diğeri kara görüyor olabilir.

Hele söz konusu futbol olunca ‘tek tip’ bir tavır beklemek imkansız.

Taraftarın, camianın her kararı, her hareketi alkışlamasını görebilme ihtimali, mercimek tanesinin içine dinamit yerleştirme ihtimalinden bile zayıf.

Bunu isteyen, bunu bekleyenin adresi anca Kuzey Kore olmalı, başkanımızın adı da Kim Jong-un…

Aykırı fikirler, farklı sesler kısa süreli bir rahatsızlığa yol açsa da, yönetenler açısından söylüyorum; bu durum iştahı azaltmamalı, şevkinizi kırmamalı, ısrarla doğru bildiğiniz yolda yürümeye devam etmelisiniz.

***

Bu uzun girizgahı yapmamın asıl nedeni aslında şu;

Böyle hikayelerde bir göz önünde, herkesin her an görebileceği karakterler vardır, bir de görünmeyen kahramanlar.

İşte o görünmeyen taraftakiler var ya onlar, eli öpülesi insanlardır.

İşlerini yaparlar, tek bir alkış bile almadan, bir teşekkür duymadan.

İşte o ekip kaç kişi biliyor musunuz?

14…

Evet, yanlış duymadınız hepi topu 14 kişi.

Bundan 15 sene önce o kadar insanla biz sadece Bursaspor TV’yi yönetiyorduk.

O dönemde toplam personel sayısı bugünkünün 6-7 katıydı.

Şu anda çalışan 14 kişinin yedeği de yok; hasta olmayacaklar, uzun uzun tatil yapmayacaklar, herkes birbirinin arkasını kollayacak, hepsi en az dört kişinin yaptığı işi yapacak.

Dışarıdan bakınca ne kadar kolay geliyor değil mi?

İşte o “küçük ama dev” kadronun başında koca yürekli, tuttuğunu koparan, kim ne demiş, ne söylemiş takılmadan, rotasını milim değiştirmeden, iletişimi güçlü, insan ilişkileri harika, otur şu koltuğa desen, beş dakikadan fazla kıpırdamadan kalamayan bir adam var;

Hüseyin Yeşilkavak…

Mümkün olsa da, üç beş saat onu izleyebilseniz, nelerle kimlerle uğraşıyor bir görebilseniz.

İş yoğunluğunu zihninizde canlandırabilmeniz için, Google’a Mumbai/Bombay yazın, karşınıza ilk çıkan videoyu izleyin yeter.

Masasının üstü çıfıt çarşısı gibi, ama ajandası, not defteri sadece ‘şekil’ olsun diye var, yapılacak işler, aranacaklar listesi aklında.

Kıraç marşı yazmış mı yazmamış mı, işi sadece bu olsa keşke; orası burasına denk, öbür tarafıyla trampet çalıyor zannediliyor ya, 14 kişilik orkestrayla, Kızılordu korosunun çıkardığı sesi çıkarıyor, yaptığı işi yapıyor.

Telefon trafiğini uzun uzun anlatıp sizi yormak istemem, kıssadan hisseyi de siz alıverin.

Öyle sorularla, öyle taleplerle muhatap oluyor ki;

“Hocam sakız çiğnemek orucu bozar mı” suali bile onların yanında çok masum kalır.

***

Ez cümle, Özlüce’deki 14+1, iyiki varsınız.